Lubie czytać jego książki, ponieważ umie połączyć kryminał, horror, sensacje, thriller i inne gatunki w całość i robi to rewelacyjnie .Podobają mi się postacie stworzone przez niego, które są wyraziste i budzą zainteresowanie i są umiejętnie przedstawione, nawet drugoplanowe.Co do fabuły jak pisałem wcześniej łączą różne gatunki literackie, a z połączenia wychodzą mu ciekawe i świetne historie, które czyta się z przyjemnością i nie sposób się od nich oderwać.Na plus zaliczam również akcję powieści, ponieważ jest ona na pewno szybka.
Dla mnie każda książka jest napisana świetnym językiem gdzie nawet występuje odrobinę humoru, i przy której można miło spędzić czas .

Ponieważ chcę poznać możliwie jak najwięcej twórców z kręgów "groza i okolice". Koontz mnie nie zachwyca, niemniej wiem, że stać go na dobre rzeczy, więc raz na rok sobie po jego książkę sięgam.

Spodobała mi się jedna,a że Koontz to taki literacki odpowiednik Ac/dc ( wiem,wiem,zjecie mnie teraz ) to czytam

Mimo,że wiem,o czym będzie książka,mimo,że wiem,że śmiertelne niebezpieczeństwo,które grozi bohaterom zostanie unicestwione na kilku ostatnich stronach/kilku ostatnich zdaniach książki,mimo to wyczekuję niecierpliwie dwójki bohaterów ( on i ona),którzy będą walczyć z całym światem,mimo to wyczekiwałem golden retrievera

Wciąż czytam i czytać będę

Pamiętam mój pierwszy kontakt z Koontzem, kiedy to sięgnąłem po Prędkość i autor ujął mnie już od pierwszych stron wzmianką o betonowym krasnalu Kiedy tylko przeczytałem ten fragment, wiedziałem, że się polubimy Prędkość zafascynowała mnie prędką akcją oraz całkiem ciekawym świrem, dzięki czemu z marszu niemal zakupiłem kolejną powieść Deana, Przepowiednię. I było ciężko. Sam pomysł na fabułę genialny, ale kompletnie niestrawny główny bohater. Jego irytująco nachalne porównania wszystkiego, co się rusza i nie rusza do potraw były kompletnie nietrafione, a wymuszony humor budził we mnie mdłości. Gdybym był Tockiem [jak dobrze, że nie jestem ], to stwierdziłbym, że powieść ta jest niczym śmierdząca kupa w panierce, okraszona zwiędłym listkiem pietruszki. I pojawił się dylemat, gdyż to "dzieło" niemal całkowicie zniwelowało mój zachwyt Koontzem, wywołanym pierwszą powieścią. Postanowiłem jednak dać mu jeszcze jedną szansę i cieszę się, że to zrobiłem, bowiem Apokalipsa jest czymś fenomenalnym! Doskonały pomysł na fabułę, widać, że była on przemyślana od początku do końca, a przemycane przez autora wskazówki otwierają pole do bardzo ciekawej interpretacji. Ponadto sam początek zagłady jest przedstawiony tak cholernie tajemniczo, a jednocześnie sugestywnie, że moja sympatia do Deana wybuchnęła z nieposkromioną siłą. Potem był Odd Thomas i bardzo ciekawy klimat, okraszony porządnym kopem w mordę w postaci zakończenia. Było tak dobre, że raczej nie będę sięgał po następne powieści z serii Odda. Powinna się ona zakończyć tak, jak w pierwszej części. I wreszcie, perła w koronie, czyli Intensywność. Edgler Vess. Poważnie, aż mnie ciary przeszły, kiedy napisałem to imię. O ile w Prędkości Głównego Złego nazwałem "całkiem ciekawym świrem", o tyle szwarccharakter w Intensywności ryje psychę bez żadnych zahamowań. Jest tak fascynujący, tak diabolicznie pokręcony, że bez żadnych wątpliwości jest moim number one, jeśli chodzi o psycholi w literaturze. I wreszcie Nieznajomi, czyli bardzo kingowy Koontz. Kingowy w tym sensie, że stworzył doskonały klimat, szalenie intrygujące i pełne psychologicznej głębi postaci, wzbudzał z każdą przewróconą stroną coraz większą ciekawość, by potem dać plamę bardzo rozczarowującym zakończeniem. No, ale mimo to, bez wątpienia warto tę powieść przeczytać, choćby dla pierwszych pięciuset stron, z czystym sumieniem ją polecam

Dlaczego więc czytam Koontza? Bo jest świetnym pisarzem, któremu zdarzają się potknięcia, ale świadczą one tylko o tym, że cały czas prze on do przodu Niedługo połknę sobie Dobrego zabójcę, który leży na mojej półce za sprawą Mandriella

Ponieważ interesuję się hipnozą, psychologią, przekazem podprogowym, a w niektórych książkach Deana te sprawy są naprawdę fajnie opisane. Oprócz tego Koontz potrafi stworzyć naprawdę pokręconych czarnych bohaterów. Mimo iż budzą oni grozę to w swej paranoi są często naprawdę śmieszni i to też mi się podoba. Ponadto lubię u autora świetne opisy okręgu Orange County. No i chyba najważniejsza sprawa czyli to, że dosłownie każda jego książka w tym czy innym momencie akcji potrafi mnie wciągnąć i zaciekawić.

Aż miło poczytać takie rekomendacje  .

Ja zaś swoją drogą poczytałem, a w zasadzie odświeżyłem sobie co nieco stare artykuły [niemalże sprzed dwóch dekad] o twórczości Koontza i o tym jak on sam postrzega swoją twórczość, co chce w niej zawrzeć i co konkretnie przekazać czytelnikowi poprzez opisywane przez siebie historie i muszę powiedzieć, że cały czas jestem oczarowany jego fenomenem literackim, przez te wszystkie lata poczytując z zadowoleniem także innych autorów, a jednocześnie mając poczucie, że proza Koontza to coś wyjątkowego, co wybiega poza ramy standardów gatunkowych  . Dla zrozumienia głębi przekazu jaki płynie z jego powieści, trzeba też nieco poszperać - w pełnej dramaturgii rodzinnej - biografii pisarza, a wówczas uwidoczni się nam pełniejszy obraz człowieka przedswcześnie doświadczonego w dzieciństwie  . I to właśnie owe wczesne, bardzo trudne lata życia uształtowały w nim charakter nietuzinkowego twórcy pełnych napięcia dreszczowców - można więc zaryzykować stwierdzenie, że gdyby nie dramatyczne wydarzenia z przeszłości, nie byłby on takim znakomitym twórcą jakiego znamy dziś .

Wracam do powieści Koontza, ponieważ jest to pisarz, który wprowadził mnie nie tylko w świat literatury grozy, ale na szerokie pole rozrywki, jaką jest czytanie. Zanim sięgnąłem po jakąkolwiek książkę, czytanie wydawało mi się najnudniejszym zajęciem na świecie. Nie było nic gorszego, niż siedzieć bezczynnie i połykać słowo, za słowem czy kartkę za kartką. Nie to, żebym nie próbował, ale zasypiałem z nudów przy każdej okazji. O wciągnięciu się w powieść nie było nawet mowy, bo z mojej strony nie było żadnych ku temu chęci. Otrzeźwienie przyniosły dwie książki (paradoksalnie żadna autorstwa Koontza) - Trudna droga z piekła, czyli autobiografia Marilyn Mansona (byłem wielkim fanem) oraz Zjawa Mastertona. Wtedy pierwszy raz dotarło do mnie, że czytanie może stanowić pewnego rodzaju substytut filmu, który tak przecież kochałem. Ba! Może byc lepsze, bo pierwszy raz miałem okazję zauważyc u siebie, jak silnie pracuje wyobraźnia. Dla kogoś, kto ma 15 lat jest to niezwykłe doznanie.
A później, w niezobowiązującej rozmowie, powiedziałem, że czytałem ostatnio świetny horror Mastertona, na co koleżanka machając ręką, odpowiedziała: "Koontza spróbuj. Ten to potrafi".
Koontz, Koontz... nazwisko chodziło mi po głowie, jak irytujący owad. Nigdy nie słyszałem o Koontzu, ale skoro pisze horrory, to spróbuję (mało wiedziałem w tym czasie ). Popędziłem po szkole do biblioteki. Znalazłem go tam, skąd później książki brałem najczęściej, czyli dolnej półki, wstydliwie ukrytej przed wzrokiem czytelników za dużym regałem z napisem HORROR. Było kilka pozycji, których nie pamiętam, natomiast ja zdecydowałem się na Maskę. Książkę połknąłem w trzy dni i pamiętam, że miałem wrażenie, jakbym otworzył jakieś magiczne drzwi, które cały czas miałem przed sobą. To był początek...
Połknąłem większość pozycji Koontza i choć zdarzają mu się potworne babole, to jest w jego powieściach uroczy czar, który - jesli ktoś zechce mu się poddać - spływa na człowieka i nie opuszcza do końca lektury.
Czytam Koontza ponieważ ma masę świetnych pomysłów, świetnie potrafi podtrzymać suspens i potrafi stworzyć naprawdę wykręconych czarnych charakterów. Ale przede wszystkim sięgam po jego książki, ponieważ chcę znów dać się porwać czarowi faceta z Kalifornii, dzięki któremu nie mogłem zasnąć, a na każdą amberowską pozycję z bibliotek rzucałem się wygłodniały i rządny emocji