Przeczytałem tę powieść dwukrotnie, jeszcze za czasów edycji z "Amberu" i muszę przyznać, że książka ta podobała mi się bardzo, ale nie ustrzegła się również i ujemnych stron . Największym minusem "Nieśmiertelnego" jest przewidywalność fabuły - tutaj niestety Dean zbyt otwarcie poprowadził czytelnika przez kolejne rozdziały, w którym natrafiamy na szereg zbrodni aż do spodziewanego w istocie finału . Do tego jeszcze motywy działań Erica Lebena,
Z kolei na plus tego utworu z pewnością wpływa kalejdoskop postaci, głównie drugoplanowych - ba, powiedziałbym, że "Nieśmiertelny" to moja ulubiona powieść Deana, jeśli idzie o kreacje bohaterów drugiego planu  . Koontz pokazał kunszt twórczy w zobrazowaniu rozterek młodego agenta DSA, Jerry'ego Peake'a, który bił się z myślami nad swoją etyką zawodową pomiędzy indywidualnym heroizmem w imię dobra, a dostosowaniem się do rozkazów swojego skorumpowanego szefa, Ansona Sharpa . Sharp to kolejna postać, która przyciąga uwagę czytelnika - pozornie odważny i twardy agent, funkcjonuje władczo jedynie dzięki swoim umiejętnościom manipulacji personelem, a jego hardość zostaje jakże pięknie wystawiona na próbę podczas spotkania z pewnym - równie świetnie zaprezentowanym przez autora - farmerem  .
Dalej mamy jeszcze dwójkę detektywów, Hagerstrooma i Verdada, którzy na przekór Sharpowi i tak prowadzą śledztwo w sprawie makabrycznych morderstw na własną rękę . Koontz bardzo ciekawie rysuje portrety tych przyjaciół, ukazując nam również ich życie prywatne, a tym samym sprawy z przeszłości, które nie dają spokoju obu policjantom .
Dwójka głównych postaci, czyli Rachael Leben i jej partner Benjamin Shadway, może już nie wyróżniają się tak ciekawymi prezencjami swoich charakterów jak przytoczeni powyżej bohaterowie, ale ich losy również śledzi się z wielką ciekawością . Szczególnej satysfakcji dostarczyły mi tajemnicze, heroiczne zdolności Shadway'a i jego zamiłowania do staroci . Z udziałem tego duetu wiązał się również szereg szybkich i dynamicznych akcji sensacyjnych, które napędzały oś powieści i czyniły ją wartką  .

W ostatecznym rozrachunku powieść "Nieśmiertelny" / "Cieniste ognie" uważam za dobrą rozrywkę, skierowaną jednak raczej na szybkie tempo akcji z elementami grozy i świetnie zaprezentowane postacie [nie tylko pozytywne ], a w znacznie mniejszym stopniu na spektakularne zwroty akcji i tajemniczość fabuły, których w zasadzie w tym utworze nie uświadczyliśmy  .

Już myślałem że nie napiszesz tej recki  , bo zauważyłem w statach że czytasz kolejną.

Oł, co za opinia. Ja uważam tą pozycję za ścisłą czołówkę DK. Chociaż trzeba przyznać że jest co całkiem inna bajka niż książki które napisał naokoło niej (Nieznajomi, Inwazja, Opiekunowie). Ale moim zdaniem książka ma jednak to coś, co mnie osobiście w niej urzekło.

Nie wiem jak stoisz z Koontzem (XB ma pewnie większy pogląd), ale napiszę coś co pewnie wielokrotnie słyszałaś (a może i pisałaś) - daj autorowi szansę, nie odpuszczaj po jednej nieudanej pozycji.

Jeśli się nie mylę to jesteś raczej stefciofanką, wiec Kujot jako znawca wielkiej trójki mógłby ci coś z Koontza poradzić.

Nie wiem co jeszcze masz w kolejce, ale na przeproszenie proponuję Nieznajomych, jeśli ta książka cię nie porwie to z czystym sumieniem możesz powiedzieć Koontzowi baju baj.

Mi, jako fanowi Kinga, zdecydowanie najbardziej podobał się "Odwieczny wróg". Spróbuj

Hmmm... boję się, że jeśli w przyszłości dasz jeszcze szansę Deanowi i sięgniesz akurat po te tytuły, może być różnie  ; ja osobiście uważam je za średniaki w dorobku tego pisarza, choć jak wiadomo co czytelnik, to inny gust i wcale nie musisz mieć o tych tytułach podobnego zdania jak ja, Tathagatho  .

Po Twoim potknięciu przy "Nieśmiertelnym / Cienistych ogniach" (którą to powieść ja akurat cholernie bardzo lubię, pomimo totalnej przewidywalności akcji ) wypadałoby polecić coś naprawdę wyjątkowego, ażebyś miała po lekturze równie pozytywne emocje jak po "Intensywności"  . Nie chcę zarzucać tutaj tuzina tytułów, ale właśnie wspomniane wcześniej hity Deana jak "Nieznajomi", czy "Odwieczny wróg" w moim uznaniu jak najbardziej nadają się na przeprosiny z twórczością seniora Koontza  .

I jeszcze jest fajne starocie z 1982, może trochę zapomniane i pomijane w poleceniach fanów, ale za to z mocnym klimatem grozy i tajemnicy, a mianowicie "Pieczara gromów" made in Amber dawno, dawno temu .

...Albo zupełnie nowe oblicze, sensacyjnego, dynamicznego Deana, jak "Prędkość" z 2005, dla mnie osobiście najlepszy jego utwór napisany w nowym millenium  .

Dla mnie kniga super Ale fragmenty, gdzie stwór rozmyśla, co zrobi z Racheal, gdy ją dopadnie, w pewnym momencie zaczęły mnie śmieszyć, no bo ile strasznych rzeczy można zrobić jednej kobietce - szczególnie jeśli chce się ją zabić na tyle sposobów jednocześnie? Gryzienie, rozszarpywanie, picie krwi, wyrywanie organów itp. itd., a na koniec sikanie na ciało. Chyba za dużo tego trochę :O

Racja, i w sumie Koontz starał się trochę tłumaczyć jego zachowanie traumą z dzieciństwa i jego przemianą, ale mimo to pod koniec książki nie odstępowała mnie myśl w stylu: "Q..wa, gościu, dajże tej dziewczynie spokój". Ale przyznać muszę, że ciekawiło mnie, co się stanie, kiedy Racheal i Eric spotkają się w finale.