Na stronie www.cormacmccarthy.pl pojawiła się najprawdopodobniej pierwsza recenzja Strażnika Sadu autorstwa Łukasza Najdera. Zapraszam do lektury Ja czuję się zachęcony.

Premiera dopiero 6 października, a już mi ślina wisi do podłogi prawie

RECENZJA

Za mną już Krwawy Południk, Dziecię Boże i Strażnik Sadu. Właśnie ta ostatnia pozycja zrobiła na mnie jak na razie największe wrażenie. Być może dlatego, że im dalej w las z Cormacem tym lepiej wchodzi i lepiej rozumiem/odbieram jego sposób pisania. Pomijając samą bardzo ciekawą historię Strażnika Sadu najbardziej mnie ujął właśnie sposób pisania Cormaca. Cóż, można powiedzieć , że nie czytałem jeszcze tak dobrych porównań co uważam za największą zaletę autora jeśli chodzi o sposób pisania. Jego się nie czyta. W jego prozie się... pływa.
Sama historia jest bardzo dobra, szczególnie z perspektywy młodego Rattnera. Co ciekawe dopiero po jakimś czasie skumałem, że jego ojca zabił... Nie czytałem wcześniej opisu książki. Ogólnie wszystko mi się w tej książce podobało a w szczególności jej forma. Niedługo zamierzam przeczytać jeszcze raz Krwawy Południk. Ale przede mną świeżutko zakupiona Droga. Tak więc może po kilku lekturach Cormaca lepiej zrozumiem KP.

Mamy, mamy. Zdziwiło mnie to trochę skoro książki są wydawane jedna po drugiej w tej samej linii wydawniczej.

Na mnie książka zrobiła większe wrażenie od KP. Może nie jest to nad wyraz skompilowana historia ale została nam podana w kunsztownym języku na co zwróciłem uwagę wcześniej. Można w niej wyczuć melancholie autora. Nie wiem jak to dokładnie określić aby opisać swoje odczucia ale mam wrażenie, że CM napisał ją jakby od niechcenia w piękny sposób.

Mnie niestety książka nieco rozczarowała, ale wynika to po części z faktu, iż oczekiwałem lektury nieco odmiennego typu. Opis z tyłu okładki (lekko różniący się od tego tu przytoczonego) jest trochę mylący. Wszystko to, o czym opis ów mówił można znaleźć w książce, ale raczej nie na pierwszym planie. W zasadzie lepiej "Strażnika sadu" opisuje również zamieszczony na okładce cytat:

Przywiązanie do ziemi i kolejnych pór roku opisane jest tak sugestywnie, że mamy wrażenie, jakbyśmy sami byli częścią całej historii. Niektórych scen nie da się zapomnieć. Złożona opowieść o ulotności życia.

I dlatego właśnie rozczarowałem się, iż bardzo obiecujący wątek znajomości Syldera z Johnem Wesleyem został tak naprawdę ledwie zarysowany. Albo tym, iż Marion ze starym Ownby tak naprawdę się nie spotkali. Bo to trochę inna historia. Tak naprawdę to właśnie ulotność życia jest tu głównym wątkiem. Nieważne, czy uosabia ją postać starego Ownby, krótka kariera Syldera, czy chociażby stojąca na przełęczy karczma. U McCarthy'ego świat jest brudny, ludzie są jacy są i robią różne, często złe rzeczy - niejednokrotnie nie mając zresztą wyboru - ale większego znaczenia to nie ma, bo tryby machiny czasu przemielą to na drobny pył. Wszystko przemija, pozostają tylko wspomnienia, mniej lub bardziej bolesne. Świadkiem działań bohaterów jest niezmienna - a przynajmniej bardziej od ludzkości trwała - natura.

Właśnie, trudno pisząc o wrażeniach z lektury nie wspomnieć o opisach przyrody. Jest ich mnóstwo, w gruncie rzeczy są znakomite (gdy byłem w nastroju, próbowałem wyobrazić sobie daną scenę i byłem pod wrażeniem, jak trafnie McCarthy opisał zachodzące w przyrodzie zjawiska), ale... jak dla mnie trochę ich tu za dużo. Również z tego powodu stopniowo traciłem serce do lektury "Strażnika sadu" - książkę, pomimo skromnej objętości, męczyłem jakieś dwa tygodnie. A nic tego nie zapowiadało, gdyż początek, z wątkiem Kennetha Rattnera czy wyżej wspomnianej knajpy, błyskawicznie przykuł moją uwagę. Później jednak tempo zwalnia i tak jest w zasadzie do samego końca.
Ale chociaż podczas lektury często odczuwałem znużenie, to jej treść jakoś teraz we mnie tkwi. Przemijanie jest wątkiem, który dość głęboko może mnie poruszyć. Mimo wszystko ode mnie tylko 5/10.