Dobra. Będę pierwszy. Na Cormaca natknąłem się przypadkiem na GWKC. Kilka osób zachwalało właśnie Krwawy Południk. Więc pomyślałem: w sumie czemu nie? No i poszedłem do księgarni...
Bałem się trochę tej pozycji. Z kowbojami miałem do czynienia jedynie w postaci Rolanda i nie wiedziałem czego mam się spodziewać po "westernie". Lubię takie filmy ale z książką to co innego.
Zacząłem czytać i szybko skończyłem ale nie dlatego, że porzuciłem lekturę a takiej przyczyny, iż pochłonąłem ją w tempie TŻW (chyba dobrze napisałem). Fenomenalny początek. Już od samego początku wyobraźnia pracuje na wysokich obrotach. Co prawda opisy krajobrazu nie są jakoś specjalnie rozbudowane ale jest to zaletą. Cormac nie bawi się w takie duperele. Od początku do końca mam twardy kawałek życia prosto z pogranicza Stanów Zjednoczonych i Meksyku.
Nie chce za bardzo spoilerować ale można jasno powiedzieć, że ta książka jest z natury zła tak jak złą naturę przedstawiają jej bohaterowie bo nawet dzieciak, który można powiedzieć jest bohaterem z przypadku nie jest święty. Może i dzieciak jest z przypadku ale na pewno nie sędzia. To on gra tu główne skrzypce. Od samego początku powieści aż po sam koniec gdy rozwala swoim światopoglądem. Ale jak się tak zastanowić to jaki może mieć światopogląd zło? Zło? Świat jest zły i taki być powinien. Liczy się tylko wojna. To ona jest cnotą. Nie sprawiedliwość i podobne pierdoły. Sam sędzia jest złem w każdym calu. Co nie jest w stanie mu się podporządkować nie powinno istnieć. A szczególnie te cholerne "ptaki".
Są książki, które cenie bardziej jak i pisarze, których prozę bardziej lubię czytać ale Cormac na pewno jest pisarzem, którego warto poznać lepiej poprzez lekturę innych książek. Sam w planie mam Drogę a później się zobaczy..

Bohaterowi są oczywiście fikcyjni natomiast takie wydarzenia miały miejsce w rzeczywistości. Taka kropla szkarłatnej krwi na niesplamionych wizerunkach kowbojów znanych nam z filmów i innych książek. Bo kto by pomyślał, że blade twarze ściągały z Indian skalpy. Ja nie miałem o tym zielonego pojęcia. Ba, żeby tylko Indian. Towarzystwo przedstawione w Krwawym Południku się trochę zapędziło w swoim zwierzęcym instynkcie.
Kurde jak myślę o tej książce to nie myślę o dzieciaku, którego imienia nie mieliśmy okazji poznać. Nie myślę też raczej o tych wszystkich okropieństwach opisanych przez Cormaca. Moją głowę wypełniają myśli o Holdenie. Jest to chyba największy atut powieści. A ostatnie kartki powieści po prostu rozwalają.
Dodam również, że mnie także bardzo podoba się okładka. Idealnie współgra z treścią książki. Ogólnie wydanie bardzo ładne i nie ma się do czego przyczepić. Wkurzyło mnie mocno fakt iż niedługo po premierze ukazało się wydanie w twardej oprawie.