Nie będę jak widzę jedynym, kto stwierdzi, że książka zaskakuje w sposób pozytywny.. Chociaż... W sumie czemu Dziecię Boże miałoby zaskakiwać. Przed lektura wiedziałem, że będzie dobrze i oczywiście nie pomyliłem się. Było tak dobrze jak się spodziewałem. Ciężko chyba o pomyłkę jeśli chodzi o Cormaca McCarthy?ego. Mam za sobą trzy książki (i dużo więcej przed sobą) tego autora a zaczynałem przygodę chyba od najtrudniejszej, czyli od Krwawego Południka. Trochę czasu minęło od lektury tamtej książki więc obawiałem się trochę. Nie o jakość oczywiście lecz o język narracji, który w KP sprawił mi trochę kłopotów. W sumie nie było źle. Książkę zacząłem i skończyłem w bodajże 3-4 godziny co jest wadą jak dla mnie jeśli chodzi o długość powieści. Nie lubię krótkich książek. Wolę już jak coś ma 1000 stron a nie lekko ponad 200, zapisanych do tego dużą czcionką i z wielkim dziurami miedzy rozdziałami. Nie o to chodzi, że mi się Dziecię Boże nie podoba. Wkurzony jestem tylko, że taka świetna proza mignęła mi lekko tranzytem przed oczyma, przez życie. Było i nie ma.

To naprawdę bardzo dobra powieść z fenomenalnym czarnym charakterem rodem z polskich popegeerowskich wsi. Magnis napisał wcześniej, że Lester Ballard stopniowo popadał w szaleństwo. Otóż moim zdaniem w pewnym momencie Lester zdjął klapki z oczu i otworzył umysł na w pełni już ukształtowane szaleństwo tkwiące wcześniej gdzieś głęboko w zakamarkach jego chorej jaźni. Im bardziej sobie uświadamiał, że ma nierówno pod sufitem tym lepiej się czytało o jego perypetiach.
Książka na pewno jest brutalna. Cormac nie owija w bawełnę. Jeśli ktoś nie ma kobity a ma nierówno pod sufitem i do tego lata od siurka ze strzelbą to czemu ma nie wykorzystać okazji. Scena z porwaniem ciała i kilkakrotnym wracaniu do wozu zwala z nóg i oprócz nieudanej ostatniej jego akcji z Greerem (?) jest najlepsza w książce. Kurde, bardziej mi się podoba takie podejście do ludzkiej brutalności niż np. Ketchuma w Dziewczynie z sąsiedztwa.

Książkę skończyłem w kilka godzin. Oprócz niedosytu nie czułem się w jakiś sposób brudny czy zdegustowany. Jednak z cała pewnością mogę stwierdzić, że książka jest mocna i ma cudowny, trudny do określenia klimat, który kojarzy mi się tylko z Cormackiem. Coś jak małomiasteczkowa proza Kinga z kilku jego powieści choć to tez raczej coś innego. Choć książka nie jest tak... "ciężka" jak Krwawy Południk i nie miałem tak dużej przyjemności zmysłów jak podczas lektury Strażnika Sadu to na pewno nie raz do niej wrócę. Choćby dlatego, że jest zaaaaa krótka i przeczytać ja w parę chwil to pryszcz..

PS. Mówiąc o najlepszych momentach książki nie sposób nie wspomnieć o ostatniej scenie z biedna krową.