Po paru tygodniach gdy tkwiłem w pustce ruszyłem w drogę z nowo poznanym bezimiennym człowiekiem i jego młodym synem. Ruszyliśmy autostradą na południe gdyż tam mamy nadzieje zastać lepszy cieplejszy klimat. Kto wie, może dane nam będzie ujrzeć wytęsknione promienie słońca ukrytego nad spowitym chmurami pełnymi popiołu niebem. Taką mamy przynajmniej nadzieję. Los nam ostatnio nie oszczędza więc każda myśl o poprawie bytu dodaje nam odwagi w tym apokaliptycznym świecie. Trochę mnie martwi stan zdrowia mojego towarzysza. Gość nie trzyma się zbyt dobrze i nie wróżę mu długiego życia. Obserwując jego dzieciaka uświadamiam sobie, że nie tylko mnie dręczą podobne myśli. Dręczą? To chyba źle napisane. Zastanawiam się co się stanie z dzieckiem, czy będę musiał się nim zająć i kto będzie pchał ten cholerny wózek. Sam nie dam rady. Też jestem chory. Pociesza mnie fakt, że mogę jeszcze chodzić. Ojciec z synem są bardzo ze sobą zżyci. Nie wiem czy nazwać to miłością ale nie widzę innej nazwy na łączące ich relacje. Zrozumcie moje wahania. W świecie gdzie matka zjada swoje nowo narodzone dziecię takie rodzaj uczucia to ewenement. Z biegiem lat w tej żałosnej imitacji piekła człowiek zapomina o miłości i innych tym podobnych uczuciach i skupia się tylko (chcą czy nie chcąc) na negatywnych cechach ludzkiego charakteru. Główny źródłem postępowania jest zwierzęcy instynkt, który mocniejszym jednostką pozwala przetrwać. Przynajmniej do czasu gdy będzie czym oddychać.
Póki co mamy wiele szczęścia w tym, że w ogóle żyjemy. Wpadliśmy już raz w niezłe tarapaty a to, ze jakimś sposobem nie zdechliśmy jeszcze z głodu to zakrawa na cud. Mamy po prostu farta. Zawsze udaje nam się zdobyć żywność dzięki której jeszcze istniejemy. Żyjemy to chyba złe słowo. Nie nazwałbym tego życiem. Nawet nie wiem czyt to jest naprawdę moje życie. Może byłem jednym z miliardów szczęściarzy, którzy zginęli w dniu sądu ostatecznego a obecna rzeczywistość to jakiś rodzaj reinkarnacji. Jeśli tak jest to wielkie dzięki. Nie wiedziałem, że tak wygląda królestwo niebios. Będąc młodym zbuntowanym dzieciakiem nie wiedziałem, że w przyszłości ludzie będą polować na przedstawiciel swojego gatunku w celu zaspokojenia burczenia w brzuchu... Stało się to parę dni temu. Opuszczona posiadłość, wielkie połacie odchodzącej od ścian farby, zamknięty otwór w podłodze prowadzący do piwnicy. Nadzy ludzie, popiół na podwórzu. Swąd pieczonego miejsca. Uciekliśmy czym prędzej choć w głębi serca chciałem tam zostać. Ukradkiem obcierałem usta bo ciekła mi z nich ślinka. Jestem głody...
Opuściłem swoich towarzyszy. Nie miałem siły już dalej iść. Dusiłem się kaszlem co parę kroków zdobiąc delikatną warstwę szarego popiołu bordowymi plamami krwi. Prawdę mówiąc to oni mnie opuścili. Jak dowód wdzięczności za milczące towarzystwo zostawili mi kilka puszek prowiantu. Większość z nich jest już zepsuta ale co w tym świecie nie jest zepsute. Dziecko nie chciało mnie zostawić. Może więc tylko ono nie jest jedyną rzeczą, która nie uległa zepsuciu i rozkładowi ukazującemu odór najgorszych ludzkich instynktów, które ukazują prawdę, że w gruncie rzeczy człowiek też jest zwierzęciem. Tak więc zostawili mnie, odeszli okryci brezentem i pchając ten głupi wózek z jednym uszkodzonym kółkiem. Witaj ciemności, moja stara przyjaciółko. Znowu przyszedłem z Tobą porozmawiać...